تالار مشاهیر تیم مک‌لارن

با قهرمانی در فصل ۲۰۲۵، لاندو نوریس (Lando Norris) هشتمین راننده‌ای شد که با تیم مک‌لارن (McLaren) قهرمان جهان شده است. این تیم تقریباً در هر دهه یک قهرمان معرفی کرده است و لاندو نوریس آخرین فردی است که به فهرست درخشانی پیوسته است که شامل رانندگان افسانه‌ای مانند لوئیس همیلتون، آیرتون سنا و نیکی لائودا می‌شود. در این مطلب نگاهی می‌اندازیم به فهرست قهرمانان این تیم شایسته که برای کسب پیروزی با سایر رقبا جنگیدند.

امرسون فیتیپالدی (۱۹۷۴)

به گزارش آخرین خودرو، وقتی امرسون فیتیپالدی (Emerson Fittipaldi) در سال ۱۹۷۴ با انتقالی غافلگیرکننده به مک‌ لارن پیوست، انتخاب عجیبی به نظر می‌رسید زیرا مک‌ لارن شروع نسبتاً کم‌ فروغی در F1 داشت اما این راننده برزیلی متوجه شد که میراث مک‌ لارن، اگرچه اثبات نشده بود اما تماما جاه‌ طلبی و اشتیاق بوده است. مدت زیادی طول نکشید که فیتیپالدی ماشین ۱۹۷۴ آنها را به کار گرفت و اولین مسابقه خود را در دور دوم در مسابقات خانگی خود برد و پس از سه گرندپری دیگر، صدرنشین جدول رده‌بندی شد.

در حالی که او تنها سه مسابقه از ۱۵ مسابقه را برد، سکوهای بیشتر فیتیپالدی را در کنار خودروی فراری در رقابت نگه داشت تا پایه‌های رقابت نمادین مک‌لارن و فراری را بنا کند. در نهایت و در رقابت پایانی فصل، امرسون در جایگاه چهارم از خط پایان عبور کرد و با ۵۵ امتیاز، سه امتیاز بیشتر از نزدیک‌ترین رقیبش، عنوان قهرمانی را از آن خود کرد.

جیمز هانت (۱۹۷۶)

دو ​​فصل دیگر به سرعت گذشت و دیگر مک‌لارن نبود که نیاز به تأثیرگذاری داشته باشد بلکه جیمز هانتِ (James Hunt) سرکشِ دوست‌داشتنی پیدا شده بود. هانت به خاطر تلاش برای رسیدن به نهایت سرعت، چه در پیست و چه در خارج از آن، شناخته شده بود. او پس از چند تصادف وحشتناک در اوایل دوران حرفه‌ای‌اش، لقب Hunt the Shunt را به دست آورده بود و سبک زندگیِ عیاشانه‌ اش به خوبی این موضوع را اثبات کرده بود. با این حال، او بلافاصله با کسب مقام اول در مسابقه افتتاحیه فصل در برزیل، در مک‌لارن تأثیرگذار بود.

سال ۱۹۷۶ یکی از تعیین‌کننده‌ترین فصل‌ها در تاریخ F1 بود چرا که رقیب هانت در نوربرگ‌رینگ دچار تصادف آتشین شد. رقابت برای قهرمانی به ژاپن رسید و هانت در میان باران شدید و مه، پیشتاز مسابقه باشد در حالی که رقیبش به دلیل شرایط خطرناک در دور دوم کنار کشید. یک پنچری شانس این راننده بریتانیایی را به خطر انداخت اما او به مقام سوم رسید و با یک امتیاز اختلاف قهرمان جهان شد.

نیکی لائودا (۱۹۸۴)

نیکی لائودا (Niki Lauda) با دو عنوان قهرمانی که در فراری کسب کرده بود در سال ۱۹۸۲ به مک‌لارن پیوست تا با آلن پروست (Alain Prost) هم‌تیمی شود. به لطف موتورهای جدید پورشه TAG، مک‌لارن پیشرفت کرد و در ۱۲ مسابقه از ۱۶ مسابقه پیروز شد. پروست و لائودا از نظر پیروزی به طرز چشمگیری برابر بودند ولی هر زمان که لائودا یک پیروزی می‌کرد، پروست نمی‌توانست مسابقه را به پایان برساند اما وقتی پروست برنده می‌شد، لائودا همچنان به امتیازات خود اضافه می‌کرد و به تدریج اختلاف با مرد فرانسوی را کاهش می‌داد.

بردهای بیشتر و DNFها به این معنی بود که زوج مک‌لارن با لائودا با ۶۶ امتیاز و پروست با ۶۲.۵ امتیاز وارد دور نهایی شدند. پس از ۳۳ دور، نیکی به جایگاه سوم رسید، در حالی که نایجل منسل دچار مشکل ترمز شد و با spin شدنش لائودا را به جایگاه دوم رساند. بدون هیچ درام دیگری، همین جایگاه برای لائودا کافی بود تا پروست را با اختلاف ناچیز نیم امتیاز شکست دهد و به مقام قهرمانی برسد.

آلن پروست (۱۹۸۵، ۱۹۸۶، ۱۹۸۹)

برای سه فصل متوالی، پروست توسط لائودا، نلسون پیکه (Nelson Piquet) و ککه روزبرگ (Keke Rosberg) از قهرمانی محروم شده بود. او سال‌های نزدیک به شکست را صرف تقویت مهارت‌های مسابقه‌ای خود کرده بود. پیروزی‌های چشمگیر در اتریش و ایتالیا باعث شد پروست با ۱۲ امتیاز اختلاف نسبت به نزدیکترین رقیب خود، صدرنشین جدول قهرمانی باشد. کسب مقام چهارم در Brands Hatch برای این راننده فرانسوی کافی بود تا به سرعت به قهرمانی برسد و جایگاه خود را به عنوان یکی از بزرگترین رانندگان این ورزش تثبیت کند اما آلن دومین عنوان قهرمانی خود را در سال ۱۹۸۶ نیز کسب کرد.

هیچ تیم دیگری نمی‌توانست با ثبات مک‌لارن در سال ۱۹۸۹ برابری کند، بنابراین با وجود رقابت کم از نظر سازندگان، دشمنی به درون تیم کشیده شد و رقابت بی‌سابقه بین پروست و سنا به اوج جنجالی خود رسید. برخورد آنها در گرندپری ژاپن هنوز هم مورد بحث است که البته نتیجه ماه‌ها درگیری تلخ بود. با رسیدن به سوزوکا، آلن ۱۶ امتیاز از سنا جلوتر بود. به سبک کلاسیک سنا، او هنگام تلاش برای سبقت گرفتن از پروست از تسلیم شدن خودداری کرد و باعث شد هر دوی آنها از پیست خارج شوند. مارشال‌ها به او کمک کردند تا ماشین را دوباره روشن کند و در حالی که راننده فرانسوی کناره‌گیری کرده بود، سنا در مسابقه پیروز شد اما سنا خیلی زود به دلیل بریدن پیچ و در نتیجه عدم تکمیل یک دور کامل، رد صلاحیت شد و بدین شکل آلن سومین قهرمانی خود را بدست آورد.

آیرتون سنا (۱۹۸۸، ۱۹۹۰، ۱۹۹۱)

به استثنای سال بسیار خوبی که برای ویلیامز و پیکه در سال ۱۹۸۷ رقم خورد، رانندگان مک‌لارن در اواسط تا اواخر دهه ۱۹۸۰ بر مسابقات قهرمانی تسلط داشتند زیرا پروست و آیرتون سنا (Ayrton Senna) عناوین قهرمانی را بین خود تقسیم کردند که بسیار صمیمانه‌تر از واقعیت به نظر می‌رسد! در پایان فصل، این راننده فرانسوی از نظر فنی ۱۱ امتیاز از سنا پیشی گرفته بود اما سنا با هشت برد و سه مقام دوم، با اختلاف کمی و با ۹۰ امتیاز در مقابل ۸۷ امتیاز، پروست را شکست داد و قهرمان سال ۱۹۸۸ شد. برای سال ۱۹۹۰، این دو نفر به طرز چشمگیری رقابت کردند. راننده برزیلی همچنین از دور آخر در استرالیا کناره‌گیری کرد اما همچنان به دلیل قانونی که به رانندگان اجازه می‌داد بدترین امتیازات خود را از مسابقات قهرمانی کم کنند، توانست با هفت امتیاز اختلاف عنوان قهرمانی را از آن خود کند.

رقابت آنها در سال ۱۹۹۱ به آن اندازه پرشور نبود، فصلی که آخرین فصل حضور چهار نفره‌ مشهور سنا، پراست، پیکه و منسل بود – آنها از سال ۱۹۸۵، ۹۳ گرندپری از ۱۱۲ گرندپری را برده بودند – اما اختلاف شدید با فراری و عدم اطمینان، مانع از آن شد که پروست در آخرین فصل حضورش در این تیم، هیچ پیروزی کسب کند ولی به هر روی سنا دوباره و با اقتدار قهرمان شد.

میکا هاکینن (۱۹۹۸ و ۱۹۹۹)

ویلیامز برای چند فصل بعدی به شکوفایی خود ادامه داد تا اینکه همه چیز دوباره برای مک‌لارن سر جای خود قرار گرفت، زمانی که مدیر فنی جدید یعنی آدریان نیوی، یک ماشین شایسته قهرمانی به میکا هاکینن (Mika Hakkinen) هدیه داد. این راننده به اصطلاح Flying Finn که اولین پیروزی خود را در سال ۱۹۹۷ به دست آورده بود، مشتاق بود در هشتمین فصل F1 خود حتی فراتر برود اما تا سال ۱۹۹۸ برای کسب اولین قهرمانی خود صبر کرد.

پویایی تیمی هماهنگ و جدید مک‌لارن، پیروزی هاکینن را در ژاپن تضمین کرد. راننده فنلاندی با سرعت زیاد از خط پایان گذشت و در برابر فشار مداوم شوماخر برای پیروزی مقاومت کرد و دومین عنوان قهرمانی خودش را نیز در سال ۱۹۹۹ کسب کرد.

لوئیس همیلتون (۲۰۰۸)

مک‌لارن چندین طرح برجسته داشته است اما یکی از طرح‌های مورد علاقه طرفداران، طرح chrome است که یادآور سفر دراماتیک لوئیس همیلتون (Lewis Hamilton) برای تبدیل شدن به جوان‌ترین قهرمان تاریخ F1 در آن زمان است. این راننده بریتانیایی سبک رانندگی تهاجمی خود را از فصل تازه‌کاری‌اش اصلاح کرد و به سرعت نشان داد که رقیبی کامل‌تر و بالغ‌تر است و در یک محیط تیمی تازه متحد شده، پیشرفت می‌کند. در حالی که صدرنشینی او در جدول رده‌بندی با عدم کسب امتیاز در گرندپری‌های کانادا و فرانسه از دست رفت، او یکی از بهترین عملکردهای خود را در سیلورستون ارائه داد و با یک شاهکار در آب و هوای مرطوب به پیروزی رسید و جایگاه برتر را به خود اختصاص داد، جایگاهی که تا فینال به شدت از آن دفاع کرد.

تنها کاری که او باید انجام می‌داد این بود که در برزیل مقام پنجم یا بالاتر را کسب کند تا اولین قهرمان جهان بریتانیایی از زمان دیمون هیل (Damon Hill) در سال ۱۹۹۶ باشد و با کسب مقام چهارم در تعیین خط، شروع قدرتمندی داشت. در میان بارش شدید باران، همیلتون ۶۹ دور در بین پنج نفر برتر باقی ماند اما موضوعی که رقیبش فیلیپه ماسا (Felipe Massa) که با اطمینان در مسابقه خانگی خود پیشتاز بود و پیش‌بینی نمی‌کرد، تیمو گلوک (Timo Glock) از تیم تویوتا بود که با وجود باران برای ماندن در پیست تقلا می‌کرد، سرعت خود را ناچارا کم کرد و به همیلتون فرصت بی‌نظیری داد تا از او سبقت بگیرد و با یک امتیاز اختلاف، جایگاهی در بین پنج نفر برتر کسب کند و قهرمانی را از آن خود کند.

لاندو نوریس (۲۰۲۵)

لاندو نوریس (Lando Norris) آخرین راننده‌ای است که به عنوان راننده مک‌لارن مفتخر به کسب این عنوان شده است و مانند رانندگان قبلی، رسیدن به این عنوان نبردی فوق‌العاده نزدیک بود. او با هفت برد، بر اختلاف امتیاز هم‌تیمی خود اسکار پیاستری (Oscar Piastri) غلبه کرد و در برابر حمله دیرهنگام مکس ورشتپن (Max Verstappen) مقاومت کرد تا به اولین برنده این تیم بعد از ۱۷ فصل تبدیل شود.

مک‌لارن عادت دیرینه خود را برای تعیین قهرمانی در دور آخر تکرار کرد، جایی که نوریس برای کسب امتیاز بیشتر از رقیب ردبول خود، باید روی سکو می‌رفت. اگرچه پیاستری در دور اول از او سبقت گرفت اما نوریس بریتانیایی تا پایان مسابقه در جایگاه سوم باقی ماند و امتیاز کافی برای کسب اولین تاج قهرمانی خود را کسب کرد.