نگاهی به ZIL 4102 ؛ لیموزین گمشده تاریخ شوروی
شاید تعداد کمی از خوانندگان این مطلب به اندازه‌ای سن داشته باشند که پایان جنگ سرد را به خاطر بیاورند؛ رویدادی که در ۲۶ دسامبر ۱۹۹۱ با فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به طور رسمی به پایان رسید. با این تغییر انقلابی، بخش عمده‌ای از اروپای شرقی و آسیای مرکزی از چنگال کمونیسم رها شدند.
برای علاقه‌مندان به خودرو، دوران شوروی دوره جالبی بود. در طول حکمرانی اتحاد جماهیر شوروی، شرکت‌های مختلفی حجم انبوهی از خودروها را برای شهروندان در کارخانه‌های دولتی تولید می‌کردند. بسیاری از این خودروها بسیار کاربردی بودند و از موادی مانند چرم یا پنبه برای ساخت بدنه استفاده می‌کردند. همچنین بسیاری از این خودروهای ساخت شوروی، کپی‌هایی از مدل‌های غربی بودند، چرا که طراحی و توسعه آن‌ها آسان‌تر از طراحی یک مدل کاملاً جدید بود. با این حال، یک سدان پرچم‌دار شوروی به نام نمونه اولیه ZIL-4102 در سطحی کاملاً متفاوت قرار داشت و قرار بود رقیبی هم‌تراز کادیلاک را کشورهای کمونیستی هدیه دهد.
پیشینه خودروهای تشریفاتی شوروی:
اگرچه می‌توان ادعا کرد که ZIL-4102 پیشرفته‌ترین خودروی تولید شده توسط شوروی در آن زمان بود، اما این مدل اولین پرچم‌دار مورد استفاده مقامات عالی‌رتبه و شخصیت‌های دولتی نبود. در واقع، دولت شوروی سابقه طولانی‌ای در استفاده از سدان‌ها و لیموزین‌های بزرگ، مشابه نمونه‌های آمریکایی، برای نیازهای حمل و نقل شخصی داشت. یکی از معروف‌ترین این مدل‌های پرچم‌دار، ZIL-110/115 بود که بین سال‌های ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۱ تولید شد. جانشین آن، ZIL-114، نیز بین سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۷۸ تولید شد و از محبوبیت مشابهی برخوردار بود.
زمینه تاریخی: شوروی در آستانه فروپاشی!
با این حال، در میانه دهه ۱۹۸۰، اتحاد جماهیر شورو ی به لحاظ مالی دچار مشکل شده بود. پروسترویکا، اصلاحات اقتصادی که در سال ۱۹۸۵ به شوروی معرفی شد، توسط دولت میخائیل گورباچف به اجرا درآمد. هدف آن احیای اقتصاد در حال تقلای شوروی و همسو کردن بلوک شرق با آرمان‌های غربی در زمینه اقتصاد بود. با این حال، پروسترویکا در نهایت یک شکست کامل بود. این مشکل به همراه تصمیم گورباچف برای ترویج “گلاسنوست” که به شهروندانش امکان انتقاد از دولت را می‌داد، شوروی را به لبه پرتگاه نزدیک‌تر کرد.
ظهور آخرین لیموزین شوروی:
در این زمان، حدود سال ۱۹۸۷، شرکت ZIL روی چیزی کار می‌کرد که به آخرین خودروی پرچم‌دار شوروی تبدیل شد: ZIL-4102. در آن زمان، اتحاد جماهیر شوروی حجم زیادی از مدل‌های مرسدس بنز W123 و W126 را به همراه آئودی‌هایی مانند سری ۱۰۰ وارد می‌کرد. به همین دلیل، ZIL می‌خواست یک رقیب اسپرت برای این خودروهای خارجی بسازد و در عین حال مدلی تولید کند که در صورت نیاز به راحتی به لیموزین تبدیل شود.
نخستین نمونه ZIL-4102 در سال ۱۹۸۷ از کارخانه خارج شد و نام داخلی “اقیانوس” را به خود گرفت. در ابتدا قرار بود ZIL-4102 در سه پیکربندی بدنه عرضه شود: یک سدان، یک سدان چهار در لوکس‌تر و یک کوپه. ویژگی‌های اختیاری محدود، مدل ۴۱۰۲ را در عین حال که تا حد امکان لوکس بود، حفظ می‌کرد. دومین نمونه اولیه ZIL-4102 در سال ۱۹۸۹ تولید شد و سومین نمونه در اوایل سال ۱۹۹۱ ساخته شد.
مشخصات فنی و ویژگی‌های ZIL-4102:
همراه با سه سبک بدنه، قرار بود ZIL-4102 انتخابی بین سه پیشرانه ارائه دهد. در سطح پایه، پیشرانه V6 4.5 لیتری متعلق به ZIL برای سدان خانوادگی چهار در نظر گرفته شده بود. در سطوح بالاتر یعنی سدان توریستی یا کوپه دو در، خریداران این گزینه را داشتند که از پیشرانه V8 6.0 لیتری ساخت ZIL بهره‌مند شوند. یک نسخه تنظیم‌شده از پیشرانه ۶.۰ لیتری نیز در مرحله برنامه‌ریزی قرار داشت. یک پیشرانه V8 7.7 لیتری در یکی از نمونه‌های اولیه استفاده شد که این پیشرانه از لیموزین ZIL-41041 گرفته شده بود. یک پیشرانه دیزلی V8 7.0 لیتری نیز بخشی از برنامه بود، اما هرگز محقق نشد.
هم گیربکس پنج سرعته دستی و هم گیربکس چهار سرعته اتوماتیک برنامه‌ریزی شده بود که گیربکس دستی گزینه پایه محسوب میشد. این خودروی سدان بزرگ و قدیمی، تنها گزینه محرک خود را دیفرانسیل عقب ارائه می‌داد. در یک تغییر تحول آتی‌نگر، ZIL-4102 یکی از اولین خودروهای ساخت شوروی بود که از شاسی یکپارچه بهره می‌برد، چرا که اکثر خودروها هنوز از ساختار قدیمی بدنه روی شاسی استفاده می‌کردند. سیستم تعلیق آن کاملاً مستقل بود و اگرچه مشخصات ترمزها در بهترین حالت نامشخص است، اما گزارش شده که ZIL-4102 قرار بود یک سیستم ترمز دیسکی چهار چرخ به همراه پیکربندی دیسک/کاسه برای مدل‌های با مشخصات پایین‌تر ارائه دهد.
در داخل، حتی مدل‌های پایه ZIL-4102 قرار بود حس سلطه تکنولوژیک شوروی را منتقل کنند. برای مثال، کنسول مرکزی مملو از دکمه‌ها و سوئیچ‌هایی بود که عملکرد آن‌ها به خط سیریلیک نوشته شده بود. یک صندلی جلو نیمکتی با آستر سود به عنوان استاندارد در نظر گرفته شده بود و صندلی‌هایی با پوشش چرم به عنوان آپشن ارائه میشد. شیشه‌های برقی و قفل‌های مرکزی به همراه رادیو AM/FM نیز از دیگر امکانات استاندارد این خودرو بودند. یک پخش کاست به عنوان اختیاری به همراه کولر گازی در دسترس بود. خریداران آینده‌نگر همچنین می‌توانستند برای یک صندلی نیمکت عقب قابل تنظیم در مدل‌های با مشخصات بالاتر هزینه کنند که یک گزینه غیرمعمول در آن زمان بود.
سرنوشت نمونه‌های ساخته شده ZIL-4102 :
از بین سه نمونه تکمیل شده، تنها موقعیت دو نمونه در هر زمان مشخص است. یکی از نمونه‌های اولیه تکمیل شده برای سال‌ها در کارخانه ZIL مخفی شده بود، تا اینکه از محل خود خارج شد. از آن زمان، این خودرو ناپدید شده و هیچ اطلاعات معتبری در مورد موقعیت فعلی آن وجود ندارد. با این حال، یکی از آن‌ها در یک مجموعه خصوصی باقی مانده است. این خودرو که اولین ZIL-4102 ساخته شده بود، یک مدل به رنگ بژ است که مشخص شده به ندرت در نمایشگاه‌های خودروی منتخب در قاره اروپا حاضر می‌شود.
دلیل عدم تولید انبوه
پس از شکست پروسترویکا و زمان‌بندی نامناسب ZIL-4102، این مدل هرگز به تولید انبوه نرسید. زمانی که مرحله نمونه‌های اولیه در اوایل سال ۱۹۹۱ به پایان رسید، اتحاد جماهیر شوروی در حال حاضر در وضعیت ورشکستگی کامل مالی قرار داشت. درخواست‌ها برای پایان دادن به اتحاد جماهیر شوروی بیش از حد بلند و مکرر شده بود تا نادیده گرفته شوند. هنگامی که در پایان سال ۱۹۹۱ عمر شوروی به پایان رسید، شرکت‌های تحت کنترل دولت، مانند ZIL، با یک عرصه جدید دشوار از مدیریت خود روبرو شدند.
علاوه بر این، شرکت‌هایی مانند ZIL اکنون باید به توانایی خود برای فروش کالاها و خدمات رقابتی متکی می‌شدند، نه اینکه کمک‌های مالی سالم دولت را دریافت کنند. از آنجایی که منابع مالی موجود محدود بودند، پروژه ZIL-4102 متوقف شد و شرکت بر تولید کامیون‌های اصلی خود مانند ZIL-130 و ۱۵۷ متمرکز شد.
بنابراین، در حالی که سقوط اتحاد جماهیر شوروی یکی از رویدادهای سیاسی بزرگ قرن بیستم بود، ما را از دیدن یکی از لوکس‌ترین خودروهای ساخته شده در شوروی محروم کرد و این سوال که آیا این خودرو می‌توانست معادل شرقی کادیلاک باشد؟ را برای همیشه بدون پاسخ گذاشت.
حال و روز الان ایران خودرو و سایپا
دهه ۵۰ درایران خودروشوروی بانام مسکوویچ بود طرفداران این خودرو زیادنبودن مکانیکها به سختی این خودرو رابرای تعمیرقبول میکردن بخاطراینکه یه سری ازقطعات برعکس قطعات خودروهای دیگربازوبسته میشد.بازاراین خودروهمیشه کسادبود.
شاید زیاد با مقاله مرتبط نباشد ولی ملت تورک حوالی ارس ،با شنیدن کلمه شوروی ،ناگهان حس و حال«ظلم و دردی» را در تمام دنیای خود تداعی می‌کنند که کمتر کسی قادر به فهم آن هست…
منم یکیشو خریدم ولی رفتم اوراغش کردم حیف الان پشیمون شدم
روس جماعت هیچوقت خودرو ساز بدرد بخوری نبوده و نیست و نخواهد بود.شک نکنید!
بابا این که همون لادائه منتها کش اومده کلا طراح های شوروی اهل تغییر نبودن تو همه زمینه ها ماشین یه تیپ خونه ها همه یه تیپ هواپیماها یه تیپ اهل تنوع و تغییر نبودن .
روسیه فقط هارت و پورت ،گوه توقبر فیدل کلسترول وهرچی کمونیست ،غده سرطانی ،خاک برسرما